Wat betekent het om Indiaas te zijn? Priya Ramani is redacteur van Mint Lounge [en – alle links], het weekendmagazine van de zakelijke krant Mint. Ze schreef onlangs in een artikel dat ze zich niet echt Indiaas voelde en dit leidde tot een verhitte online discussie.

Het artikel van Ramani was met humor geschreven en maakte gebruik van voorbeelden van stereotiep Indiaas gedrag, en dit deed de emoties onvermijdelijk oplaaien:

De laatste tijd raak ik er steeds meer van overtuigd dat ik geen Indiase ben. […] Ik vind geen enkele Indiase soap leuk die momenteel wordt uitgezonden en ik snap ze ook niet. Ik praat nooit luidkeels met mijn werkster, mijn effectenmakelaar of een willekeurige vriend tijdens een film. Ik laat mensen altijd uit de lift stappen voordat ik erin stap. Ik vind niet dat bioscoopbezoekers in Mumbai verplicht in de houding moeten gaan staan telkens wanneer ze Shrek (of iemand anders) op het witte doek willen zien. Ik ben niet trots—alleen maar ongeduldig omdat mijn popcorn koud wordt—als ik word gedwongen om naar een vertraagde uitvoering van het volkslied van Lata Mangeshkar of Asha Bhosle te luisteren vóór elke film die ik in mijn geboortestad wil zien. […] Ik vind niet dat we het meest fantastische volk ter wereld zijn. Ik begrijp ons gevoel van misplaatste trots en nationalisme niet. Al die borstklopperij onder het zingen van Jai Ho? Dat heb ik nooit begrepen.

De vlag van India (van Wikimedia Commons)

In reactie op de uitspraak van Ramani dat ze vindt dat Indiërs niet het meest fantastische volk ter wereld zijn, schrijft de bekende blogger Greatbong:

Dat zijn we zeker niet. Geen enkel land is dat. Maar iedereen zegt het wel van zichzelf. Als ik een dollar zou krijgen telkens wanneer iemand op de Amerikaanse tv, inclusief intellectuele kopstukken als Obama en columnisten van de beste kranten ter wereld (en nee, ik heb het nu niet over de presentatoren van Fox News), zegt dat “Amerika zonder twijfel het meest fantastische land ter wereld is” of een andere overdreven uitspraak doet, dan had ik inmiddels genoeg geld gehad om voor een grote politieke partij mee te doen aan de Indiase verkiezingen. De borstklopperij van het desi-patriottisme dat ons ertoe aanzet om tijdens een cricketwedstrijd “Ooh Aaah India” te zingen, is al even belachelijk, een kick die net zo onbevredigend is als de calorieën van de producten van de bedrijven die dit soort slogans sponsoren.

Greatbong schrijft verder:

Maar trots zijn op je land betekent niet dat je gelooft dat het ‘t “beste” is of dat het onfeilbaar is. Sterker nog, patriottisme heeft zijn wortels in het accepteren van onze fouten (en daar hebben we er veel van, mevrouw Ramani noemt er een paar). Maar dat moeten we niet overdrijven, want dan verliezen we uit het oog wat we wel goed doen. En zodra dat gebeurt, doen we niet langer ons best om het te beschermen. Als ik zeg dat ik er trots op ben om Indiër te zijn, dan bedoel ik dat ik trots ben op onze cultuur van pluraliteit en onze intrinsieke tolerantie ten opzichte van tegenstellingen. […] Het Indiase karakter van acceptatie is iets wat niet vaak terug te vinden is in de “meest vrije landen ter wereld”. […] Helaas volgen we met rasse schreden de weg naar competitieve intolerantie, een weg die ertoe zal leiden dat we een kopie worden van Pakistan, een land dat wordt gekenmerkt door fanatisme van de ergste soort. Als en wanneer het zover komt, ja, dan zal ik mij gaan afvragen of ik wel een Indiër ben. Maar tot het zover is, is het essentieel, in ieder geval voor mij, om niet alleen te erkennen wat we fout doen, maar ook wat we goed doen, om met beide voeten op de grond te blijven staan te midden van de uitersten van zelfkastijding en onnodige schouderklopjes.

Shan reageert op het artikel van Greatbong:

Het artikel [van Ramani] beschrijft veel van wat we vinden, maar het verpest het allemaal weer door bepaalde karaktertrekken gelijk te stellen aan “Indiaas zijn”. “Indiaas zijn” is iets wat niemand, zelfs niet bekendere en betere filosofen en sociologen dan zij, ooit heeft kunnen definiëren. Maar dat weerhoudt deze dame er niet van om af te geven op alles wat ze kan verzinnen. Slecht geschreven. En nog slechter gedacht.

Een andere lezer, liberalcynic, reageert:

Wat me het meeste irriteert aan haar artikel is niet dat haar hele theorie dat ze niet Indiaas is een wankele basis heeft, maar de toonzetting van het hele artikel. Het is zo neerbuigend!

Arindam reageert kwaad:

Ik weet niet tot welke waanideeën een beetje geld, een westerse opleiding en gewoon geluk bij sommige mensen kan leiden. De echte ironie is dat er wordt gesproken over India en haar mensen – waar ze zich alleen maar over schamen. Ik hoor dezelfde belachelijk neerbuigende toon in het kritische stuk van Priya Ramani. Ongelofelijk, deze mensen schrikken nergens voor terug – opstaan voor het volkslied, of er zelfs maar trots op zijn, is te veel gevraagd voor deze volgevreten types. Ze hebben geen enkele tolerantie voor andere Indiërs, maar tijdens een diner op hun club lopen ze kwijlend en kwispelend achter buitenlandse gasten aan. Het beeld van de stereotiepe Indiër dat Priya Ramani heeft, is een westers beeld, ze is een onbeschaamde westerse apologeet – en ze liegt of het gedrukt staat als ze zegt dat blank niet haar favoriete huidskleur is.

Blogger Manasa Malipeddi uit Bangalore vindt het artikel van Priya Ramani briljant, maar ze gaat verder in op een paar punten die Ramani aanstipte:

Geen van de dingen die ze beschreef betekenen dat ze niet Indiaas is. […] We zijn niet het meest fantastische volk ter wereld. Inderdaad, zoiets zou alleen een fanaat beweren. Ze heeft, zo schrijft ze, nooit het gevoel van (misplaatste) trots van de Indiërs begrepen in hun “Jai Ho”-fase. Ik ben het ermee eens dat “Jai Ho” niet het beste nummer van componist A. R. Rahman is. En ik zou hier graag aan toe willen voegen dat Slumdog Millionaire geen Indiase film is, maar een film over India, gemaakt door een buitenlander, en we hoeven niet trots te zijn op de Oscars die de film heeft gewonnen. Maar zijn we dan niet blij dat A.R. Rahman met dat nummer de moderne Indiase muziek (het soort muziek waarvan ik denk dat de schrijfster deze goed vindt, aangezien ze de langzame versie van het volkslied van Lata niet mooi vindt) internationaal op de kaart heeft gezet? Waarom zouden we daar niet blij, en trots, over zijn? […] De auteur dramt door over het stereotiepe beeld dat buitenlanders over Indiërs hebben en daar probeert zichzelf in te passen. Ze past er niet in. Dat betekent niet dat ze geen Indiase is.

Blogger Raj uit Chennai vindt patriottisme in het algemeen verdacht:

Ik ben het met haar eens over de borstklopperij en het voortdurende patriottisme waar we in zwelgen. Als Sachin runs scoort tijdens een cricketwedstrijd, doet hij dat niet voor zichzelf, maar loopt hij zich in het zweet voor zijn vaderland. Als Amitabh acteert, dan is geld het laatste waar hij aan denkt; hij zet zich in ter meerdere eer en glorie van het land en om de vlag hoog te houden. Deze mannen worden elke ochtend wakker met de behoefte om iets zeer patriottisch op hun weblog of op Twitter te schrijven. (“Mijn kaste? Ik ben een Indiër.”) Om met Shaw te spreken: patriottisme is de onredelijke overtuiging dat je eigen land het beste is, enkel en alleen omdat jij er bent geboren. Geboren zijn in India is een willekeurige genetische gebeurtenis. Accepteer het als feit en ga verder met je leven. Je hoeft er niet trots op te zijn en je hoeft het ook niet te betreuren.