Wilman Villar Mendoza

19 januari 2012 was een trieste dag voor de Cubaanse blogosfeer, omdat netizens bericht kregen over de dood [es] van politiek gevangene Wilman Villar Mendoza, die vanaf november in hongerstaking [en] was. Veel bloggers vergeleken zijn situatie [en] met die van de in 2010 overleden gewetensgevangene Orlando Zapata Tamayo, de eerste Cubaanse politieke gevangene sinds 1972 die overleed na een hongerstaking.

Diaspora-blogger Uncommon Sense [en] legde een duidelijk verband:

Zijn bloed kleeft aan de handen van de Castro-dictatuur, net als dat van Orlando Zapata and Juan Soto.

En net als die martelaren zal hij nooit worden vergeten.

Ook hij plaatste hij een link naar een verklaring van de Coalition of Cuban American Women [en] waarin uitvoerig wordt geschreven over “de dood van politiek gevangene Wilman Villar Mendoza en de reactie van de dictatuur met nog meer onderdrukking.”

Verschillende bloggers van babalu hebben gereageerd op de dood van Mendoza. Val Prieto wees erop [en] dat de dood van de dissident “niet alleen gaat over het onrechtmatig afnemen van zijn rechten en vrijheden… over de onrechtvaardigheid en de vernedering die over hem worden uitgestort”:

Wilman Villar Mendoza stierf gisteren na 50 dagen in hongerstaking als protest tegen zijn opsluiting en de verachtelijke schending van zijn grondrechten en vrijheden, door toedoen van de Cubaanse regering. Hij was 31 jaar.

Wilman Villar Mendoza stierf een heldendood, niet alleen vanwege zijn moedige stellingname tegen de Goliath van het Castro-regime na zijn veroordeling, maar ook vanwege de onwrikbare waardigheid van zijn opoffering.

Wilman Villar Mendoza offerde zich op en stierf om zijn elf miljoen landgenoten te bevrijden van de tirannie die hem het leven kostte.

Alberto de la Cruz deelde [en] “een ogenblik van helderheid” over de dood van de hongerstaker:

Net als de moord op Zapata Tamayo, Soto en Pollan, doorbrak de moord op Wilman Villar Mendoza voor een ogenblik de façade en de leugens waar de Castro-dictatuur zich al vele tientallen jaren achter verschuilt.

Het zal misschien niet lang duren — uren, of dagen misschien — maar op dit moment is de Castro-dictatuur ontmaskerd.

Misschien morgen al zal dit moment van helderheid vervliegen en zullen de leugens het weer winnen van de waarheid. Niet omdat deze helderheid te zwak of vluchtig is, maar omdat de wereld zich zal afwenden en haar ogen zal sluiten voor de onaangename waarheid.

Toch is de dood van Wilman Villar, voor dit moment, niet tevergeefs: voor een ogenblik is er helderheid in Cuba.

Het blog ging verder met gedetailleerde [en] verslagen over “vreedzame mensenrechtenactivisten op het eiland die de straten op gaan om Wilman eer te bewijzen voor zijn ultieme offer voor vrijheid in Cuba”. Het blog vervolgt: “Deze demonstranten werden direct geconfronteerd met Castro's Staatsveiligheidsdienst, die een aantal van hen op een gewelddadige manier te lijf ging en arresteerde.”

Pedazos de la Isla [en] legde uit waarom Wilman Villar Mendoza niet vergeten mag worden:

Ik hoorde verschillende mensen zeggen dat hongerstaking een vorm van zelfmoord is, maar dat geloof ik niet. De enige die schuld heeft aan zijn dood, is de Cubaanse dictatuur. Het was diezelfde dictatuur die Mendoza arresteerde in november 2011, toen hij samen met andere activisten vreedzaam door de straten van Contramaestre marcheerde om vrijheid te eisen. En het was diezelfde dictatuur die geen aandacht besteedde aan Wilmans gegronde eis tot vrijlating, die leidde tot zijn hongerstaking.

Ik kende Wilman Villar Mendoza niet persoonlijk, maar als iemand zijn leven op het spel zet voor het het welzijn van anderen, en in dit geval voor de vrijheid van een hele natie, dan zegt dat veel over die persoon. De jonge Cubaan, die een vrouw en twee kinderen nalaat, is de zoveelste op de lijst van mannen en vrouwen die werden geëxecuteerd, gemarteld en geslagen en ook één van de velen die overleden na een hongerstaking. Hij is een nieuwe Orlando Zapata Tamayo, een nieuwe Pedro Luis Boitel – twee Cubanen die, hoewel ze tot verschillende generaties behoorden, streden voor precies hetzelfde doel en op dezelfde manier stierven: in verschrikkelijke omstandigheden, maar eervol.

Bloggers uitten ook hun diepe verontwaardiging over de manier waarop Mendoza's familie werd behandeld. Pedazos de la Isla merkte op [en] dat “zijn vrouw vanaf donderdagavond niet eens zijn stoffelijk overschot heeft kunnen zien” en @Yoani Sanchez postte op Twitter [es]:

#cuba Hable con Maritza esposa de Wilmar Villar y confirma su muerte. No le han dejado ver el cuerpo. Mas info al +5353842338

Op de website Notes from the Cuban Exile Quarter [en] staat:

Vanavond verloren twee kleine meisjes hun vader; een jonge vrouw verloor haar man en een moeder verloor haar zoon. Wilman Villar Mendoza overleed vanavond nadat zijn nieren en andere organen het begaven. Hij stierf aan de gevolgen van een langdurige hongerstaking, die werd ingegeven door een diepe verontwaardiging over het grote onrecht dat hem werd aangedaan door het Castro-regime.

Het blog maakte ook het volgende duidelijk:

In de pers en offciële protesten werd maar weinig informatie naar buiten gebracht over zijn toestand totdat zijn dood onafwendbaar leek te zijn [en].

Ladies in White en andere anti-Castro-activisten die voor Mendoza demonstreerden, werden ernstig mishandeld en gevangengenomen, maar de internationale pers zweeg. Pas nu hij is overleden, schrijven de internationale [en]media [es], net als destijds bij Orlando Zapata Tamayo in 2010, over zijn dood. Te laat voor Wilmar Villar Mendoza. Bloggers en activisten op Twitter wezen de wereld al vanaf het begin op zijn toestand. Pedazos de la Isla, Uncommon Sense, Babalu en Capitol Hill Cubans [en] verdienen een bijzondere vermelding voor het plaatsen van berichten op hun blogs.

In de strijd tegen een meedogenloze totalitaire dictatuur geldt een eenvoudige vergelijking:
stilte = geweld = dood.
Wereldwijde officiële protesten en een kritischer toonzetting in de pers waar het gaat om de onmenselijke behandeling van dissidenten, betekent minder bloedvergieten. Stilte betekent dat Maritza Pelegrino Cabrera, de vrouw van Wilman, nu weduwe is en dat zijn twee jonge dochters van vijf en zes zullen opgroeien zonder vader.

babalu publiceerde en vertaalde [en] een krachtige verklaring over de dood van Mendoza, van een van de meest toonaangevende bloggers van Cuba, Yoani Sanchez:

Ik wil aan de kaak stellen dat mensen in mijn land hun lichaam, hun ingewanden, hun maag als slagveld moeten gebruiken als zij een burgerprotest op gang willen brengen. Het is zeer beklagenswaardig dat de burgerrechten van een volledige bevolking — 11 miljoen Cubanen op dit eiland — zijn ontnomen of ernstig ingeperkt. De burgerlijke, electorale en juridische wegen die burgers zouden kunnen bewandelen om verandering te bewerkstelligen, om een hervorming te eisen, om een eind te maken aan de toestand in ons land, zijn geblokkeerd. Wat blijft er voor ons over? Nou, de mensen kunnen niet anders dan een hongerstaking aanwenden om te laten zien dat ze zich niet schikken naar dit regime. Het is onntzettend treurig wat er vandaag gebeurd is, de dood van Wilman Villar.

Dit wilde ik aan de kaak stellen. Misschien is het als een fles die in zee wordt geworpen, of iets dat in een afgrond valt, maar … ik wil standvastigheid laten zien. Alstublieft, wij willen onze huid, onze botten niet blijven gebruiken om onze woede te laten zien. Wij moeten het recht hebben om dat zonder onderdrukking te kunnen doen.