De lange en gevaarlijke reis van een Syrische vluchteling naar Europa

Kos, Greece. 15 August 2015 -- Syrian migrants arriving on an overcrowded dinghy along the coast of the Greek island of Kos at Psalidi beach near to the luxury hotel complexes of the island. Photo by Wassilis Aswestopoulos. Copyright Demotix

Kos, Griekenland, 15 augustus 2015 — Syrische vluchtelingen komen in overvolle rubberbootjes aan op het Griekse eiland Kos op Psaldi beach, vlakbij de luxe hotelcomplexen van het eiland. Foto door Wassilis Aswestopoulos. Copyright Demotix

Dit artikel en radioverslag door Shirin Jaafari voor The World verscheen oorspronkelijk op PRI.org op 25 augustus 2015, en wordt hier gepubliceerd als deel van een content-sharing overeenkomst.

Thair Orfahli stapte in de boot met de wetenschap dat hij het misschien niet zou overleven. Maar dit gold ook als hij in Syrië zou blijven.

Slechts enkele uren geleden had hij zijn vriend vaarwel gezegd en hem zijn laptop gegeven, zijn waardevolste bezit. “Ik zei tegen mijn vriend dat als ik niet zou aankomen, hij dit nummer moest bellen en alles aan mijn familie moest geven”, zegt hij.

Orfahli is één van de duizenden mannen, vrouwen en kinderen die de door oorlog verscheurde landen in het Midden-Oosten ontvluchten. Syrië is zijn thuis, of was dat tenminste.

Nog niet zo lang geleden was hij een rechtenstudent in Libanon. Hij ging regelmatig terug naar huis om zijn familie te bezoeken in Jobar, niet ver van de Syrische hoofdstad Damascus. Het leven was goed.

Toen kwam de oorlog. De bittere gevechten tussen het Syrische leger en de oppositie werden heviger.

Jobar werd een slagveld. “Het was erg gevaarlijk. Er waren veel bommen”, vertelt hij.

Al snel verdwenen de mannen uit de buurt, gedwongen om voor het Syrische leger te vechten of ze werden opgesloten omdat ze leden van de oppositie zouden zijn.

In 2012 werd het leven in Jobar ondraaglijk. “Ik vluchtte naar Libanon met mijn familie”, vertelt Orfahli.

Maar zelfs in Libanon voelde hij zich niet veilig. Hij was bang dat hij, als jonge Syriër, door sympathisanten van het Syrische regime teruggestuurd zou worden om te vechten. Die gedachte beangstigde hem. Dus ging hij nogmaals op pad. Deze keer alleen.

“In 2013 werd Thair een vluchteling van de oorlog in Egypte”, zegt Sara Bergamaschi, een goede vriendin van Orfahli.

Bergamaschi, een Italiaanse die voor de Verenigde Naties werkt, ontmoette Orfahli tijdens een reis naar Syrië in 2009.

“We waren bijna elke dag bij elkaar”, zegt ze. “We reisden door het hele land. We werden als broer en zus.”

Bergamaschi zegt dat niet lang nadat Orfahli naar Egypte was verhuisd hij begon met het zoeken naar werk. Er was slechts één probleem: hij moest een werkvergunning hebben.

“Volgens de Egyptische wet moet je een werkvergunning regelen via de Arabische rechtsorganisatie van je eigen land”, zegt ze.

Het komt erop neer dat Orfahli terug moest naar Damascus om de vergunning te regelen. In de tussentijd liep Orfahlis studentenvisum bijna af en net toen hij dacht dat de situatie niet erger kon worden, werd het dat toch. Zijn paspoort werd gestolen. Zonder paspoort en werkvergunning moest hij snel handelen. Hij besloot naar Europa te vertrekken.

Met zoveel Syrische vluchtelingen die proberen Griekenland en Italië binnen te komen, zijn smokkelaars niet moeilijk te vinden. Een paar telefoontjes later had Orfahli zijn smokkelaar gevonden.

“Hij zei me dat ik $2.500 nodig had, waarop ik zei dat ik maar $2.000 had. ‘Als je het wilt hebben geef ik het je; zo niet dan zoek ik iemand anders'”, vertelt hij.

De smokkelaar ging akkoord. Hij beloofde Orfahli dat hij binnen vijf dagen in Italië zou zijn.

Hoe lang het uiteindelijk duurde? Tien dagen en twaalf uur. Orfahli spendeerde samen met meer dan honderd vluchtelingen meer dan tien slopende dagen op zee.

Australische zanger Cody Simpson stelde zijn twitteraccount beschikbaar aan Orfahli zodat hij berichten kon plaatsen over zijn reis.

Op een boot naar Italië met 234 andere vluchtelingen en migranten. Hun kracht is onvoorstelbaar.

Er waren ouderen, zwangere vrouwen en kleine kinderen onder de passagiers.

“Iedereen was bang. We hadden geen eten, niet veel water en het water dat we hadden was erg vies”, zegt hij.

Sommigen van hen, inclusief Orfahli, moesten op het dek slapen. De nachten waren steenkoud en de golven die over hen heen sloegen maakten het nog erger.

Na een paar dagen begonnen de passagiers zich steeds meer zorgen te maken. Ze vroegen zich af of ze überhaupt de kust wel zouden halen.

Eindelijk gebeurde het. Hun schip bereikte de kust van Sicilië.

Bergamaschis familie nam Orfahli in huis.

“Mijn vader ging hem ophalen en iedereen was erg blij”, zegt ze. “Zelfs mijn vader. Ik herinner me dat hij tegen me zei: ‘Sara, deze jongen verbaast me omdat hij werkelijk niets bij zich heeft behalve zijn telefoontje en zijn kapotte schoenen, maar hij is zo blij. Ik snap het niet.’ Waarop ik zeg: Ja papa hij is blij omdat hij leeft. Hij is dankbaar voor het leven.'”

Hoe dankbaar hij ook was, hij bleef niet lang in Italië. Hij had nog meer grenzen om over te steken. Hij wilde naar Duitsland.

En daar is hij op dit moment. Hij heeft asiel aangevraagd en wacht op een reactie. Orfahli vertelt over zijn familie dat ze verspreid zijn over het Midden-Oosten. Een van zijn zussen zit in Saudi-Arabië, anderen zijn in Jordanië, Turkije en Libanon.

Na een lange en gevaarlijke reis ben ik aangekomen in #München, het beginpunt voor vele immigranten.

Op dit moment zit hij in een vluchtelingenkamp in Duitsland. Hij besteedt zijn tijd aan het leren van Engels en Duits.

“Ik vind mijn vluchtelingenkamp fijn omdat ik me kan ontspannen”, zegt hij. “Ik wil alles in Egypte, alle problemen in Syrië en alle problemen op de boot vergeten.

Voor Orfahli is nu alleen het opbouwen van een nieuw leven belangrijk, in het land dat hij nu als zijn thuis beschouwt.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.