Afgelopen jaar was het dodelijkste jaar [en – alle links] voor de burgers van Afghanistan, en dus ook voor de kinderen van Afghanistan, sinds de door de Amerikanen geleide oorlog in 2001 begon.

Kinderen zijn steeds vaker slachtoffer van het conflict — de organisatie Afghanistan Rights Monitor meldde onlangs dat in 2009 zo'n 1.050 kinderen omkwamen bij oorlogsincidenten en dat er ten minste 2.080 gevallen waren van ernstige schendingen van kinderrechten, zoals het recruteren van kinderen voor zelfmoordaanslagen of dwangarbeid of als soldaten. Dertig jaar van conflicten hebben bovendien langetermijngevolgen voor de jeugd van het land; veel jongeren hebben geen rechten meer en hebben geen opleiding of kans op een baan. Er is veel analfabetisme en maar weinig kinderen gaan naar de middelbare school. Vooral de positie van Afghaanse meisjes en vrouwen is zorgwekkend; volgens een rapport uit december zijn ze vaak het slachtoffer van geweld en discriminatie en hebben ze nauwelijks toegang tot de rechtspraak en tot onderwijs. Afghaanse meisjes staan bovendien onder druk van tradities om jong te trouwen en kinderen te krijgen.

Het blog Youth Parliament uit India gaat dieper op de situatie in:

“De jeugd van Afghanistan kan waarschijnlijk een van de belangrijkste rollen spelen in het proces om Afghanistan opnieuw op te bouwen. 68% van de Afghaanse bevolking is jonger dan 25 jaar. Maar als gevolg van de langdurige oorlog hebben veel Afghanen geen jeugd gehad. Veel Afghaanse jongeren, ook wel de ‘verloren generatie’ van Afghanistan genoemd, zijn onderdrukt doordat ze door de maatschappij het zwijgen is opgelegd en ze geen opleiding hebben genoten. Bovendien wordt de jeugd nauwelijks gezien als een direct mechanisme om vrede tot stand te brengen, maar slechts als mogelijke rekruten voor verschillende terroristische organisaties.”

Ondanks de omstandigheden worden in het hele land pogingen gedaan door en voor jongeren om gezondheidszorg en onderwijs in stand te houden en om hen mondiger te maken. Het blog Youth Parliament gaat verder:

“De jeugd is er in het recente verleden in geslaagd een aantal van deze hindernissen te overwinnen en een actievere rol te spelen. Dit blijkt uit het bestaan van een aantal jongerenorganisaties verspreid over het hele land die de taak op zich hebben genomen om informeel onderwijs te bevorderen, kennis te verspreiden, vrijwilligerswerk voor vrede en de ontwikkeling van het land te promoten. De meeste van deze organisaties zijn geïntegreerd in de regering of werken voor andere ngo's.”

De betrokkenheid van jongeren bestaat bijvoorbeeld uit een jongerenopleiding tot vroedvrouw om het hoge sterftecijfer onder kraamvrouwen in het land te helpen bestrijden, protesten van jonge vrouwen tegen een wet die hun rechten inperkt en een jonge vrouw die Afghaanse meisjes helpt door middel van voetbal. In Kabul wordt een andere sport gebruikt om kinderen van de straat te houden en actief bezig te houden — skateboarden. Skateistan leert jongens en meisjes skateboarden en andere vaardigheden zoals lesgeven in skateboarden, lezen en omgaan met de computer. Via het skateboarden krijgen Afghaanse meisjes een unieke kans om mee te doen aan een openbare sport en zo traditionele hindernissen te doorbreken, zoals deze video laat zien. Het blog I Skate, Therefore I am geeft achtergrondinformatie over het initiatief:

“Skateistan begon twee jaar geleden in een opgedroogde fontein in het centrum van de Afghaanse hoofdstad toen twee Australiërs met drie skateboards een kleine groep gefascineerde kinderen les begonnen te geven. Inmiddels is het uitgegroeid tot de eerste gemengde skateboardschool in Afghanistan (en in de wereld). De school trekt door het skateboarden steeds meer jongeren uit de stad en ontheemde jongeren in Afghanistan aan en biedt hun nieuwe mogelijkheden op het gebied van interculturele interactie, onderwijs en programma's voor persoonlijke empowerment.”

Het blog The bright lines schrijft over de opening van het eerste indoorskateboardpark in Afghanistan en over het belang van dit park:

“Op 29 oktober 2009 opent Skateistan het grootste indoorsportcomplex & skatepark in Kabul. Het is ongelofelijk hoe dit team van trainers de jongeren bezighoudt met skateboarden, in een stad waar de sociale mogelijkheden voor de jeugd, en vooral voor jonge meisjes, beperkt zijn vanwege de Amerikaanse oorlog in Afghanistan. Het doel is om faciliteiten voor indoor- & outdoorskateboarden op te zetten in Afghanistan. Er komen aparte lessen voor jonge meisjes.”

Sommige jonge vrouwen zoeken hun toevlucht tot schrijven als uitlaatklep voor zelfexpressie, verwerking en hulpverlening. Het blog The Afghan Women’s Writing Project is opgezet door de schrijfster Masha Hamilton. Het brengt Afghaanse vrouwen tussen de 18 en 28 in contact met schrijfdocenten in de Verenigde Staten. Het doel is om Afghaanse vrouwen een stem te geven die niet wordt gecensureerd door mannelijke familieleden of de media. De artikelen van de jonge vrouwen gaan over onderwerpen als het plezier van basketbal spelen, doodsbedreigingen van de Taliban en het doorbreken van de stilte. In dit artikel schrijft een anonieme blogster over hoe ze gedwongen wordt tot een huwelijk en wanhopig op zoek is naar een oplossing:

“Sinds mijn vader is overleden, zijn mijn broers verantwoordelijk voor mij. Zij zijn opgegroeid onder de Taliban-regering en zijn hierdoor beïnvloed. Nu woon ik bij drie Talibs en ik moet doen wat zij zeggen. Ik ben thuis geen meisje, ik ben een slaaf. Toen ik in mijn derde jaar zat op de universiteit, eiste de eigenaar van ons huis meer huur. Mijn familie besloot dat ze weg zouden gaan uit Kabul en naar een provincie zouden gaan waar de huren lager zijn. Maar ik wist niet hoe ik in dat geval mijn studie zou kunnen afmaken, dus gaf ik mijn reisgeld op om te helpen onze huur te betalen en ik ga nu te voet naar de universiteit.

Maar aan het begin van dit jaar zeiden mijn broers: “Het wordt tijd dat je gaat trouwen”. Ze regelden een huwelijk met mijn volle neef, de zoon van de broer van mijn moeder, die in een provincie woont waar de meeste mensen Talibs zijn. Mijn neef is ongeveer 40 jaar oud en ongeschoold. Zijn familie heeft een bedrijf en een groot huis. De vrouwen moeten boerka's dragen en moeten koken, schoonmaken en voor de dieren zorgen. De meeste vrouwen hebben acht of negen kinderen. Ze kunnen het huis niet uit—zelfs als ze ziek zijn, mogen ze niet naar de dokter.”

Veel jonge vrouwen uiten hun gevoelens ook via poëzie. In deze fragmenten uit een gedicht vertelt Shogofa haar verhaal:

“I am from long line of women who have walked alone …
From a land that smells of the blood of innocent people
From a people who have lost everything in war – sons, daughters, fathers, and mothers
From a people feeling hopeless

…

I am from long line of women who have walked alone…

I know now how to enter society

And find my answers though I’m alone

Learn from my experience though I have failed many times

I never give up

I find my way and learn nothing is impossible to achieve

I ignore those things that destroy my mind

I learn that no one can help me except me


I accept reality and I’m ready to face any problem

Now I have ambition to achieve my goal

To help my people bring peace to the next generation”

Ook anderen blijven hoop houden voor de toekomst van Afghanistan en de rol die jongeren kunnen spelen in het tot stand brengen van vrede en veiligheid. Mozhdah Jamalzadah, die blogt op Afghanistan Through My Eyes, schrijft:

“Waar ik heel erg van onder de indruk was als het om de jongere generatie in Afghanistan gaat, in ieder geval voor zover ik tot nu heb gezien, is dat ze ontzettend graag leren en dat ze naar succes streven. Zelfs met het gebrek aan onderwijs en de lage kwaliteit van het onderwijs dat er is, proberen deze jongeren er zo veel mogelijk uit te halen. Ze zijn ontzettend intelligent. In Noord-Amerika is het onderwijssysteem fantastisch, maar de meeste studenten doen alleen wat ze moeten doen om hun examens te halen. De meeste studenten zijn absoluut niet enthousiast. Wie weet hoe ver deze Afghaanse jongeren, die zo naar kennis hunkeren, zouden kunnen komen als je ze dezelfde kansen zou geven. Dan zijn hun mogelijkheden onbegrensd.”

Foto van Afghaanse kinderen van isafmedia, Technisch Sergeant Laura K. Smith van de Amerikaanse luchtmacht, op Flickr, Creative Commons.