Documentaire plastic afval brengt milieucrisis China in beeld voor internetgebruikers

A shot from the documentary Plastic Kingdom. Screen capture from Youku.

Een screenshot uit de documentaire “Plastic Kingdom”. Beeld van Youku.

In de afgelopen decennia heeft China koste wat kost gestreefd naar hoge groeicijfers. Dit heeft geleid tot serieuze milieuvervuiling die de overheid niet meer kan verbergen en die het volk niet meer kan negeren. Naast het probleem van smog zorgen nu ook vuilnis en plastic afval voor overlast.

Plastic Kingdom” [en], een documentaire die weergeeft hoe geïmporteerd plastic afval vele delen van het land vervuilt, heeft vele mensen gechoqueerd. De documentaire werd ook uitgezonden en er werd verslag over gebracht door verschillende media, wat tot discussie leidde. 

Onafhankelijke filmregisseur Wang Jiuliang heeft drie jaar aan de film besteed. Gedurende die tijd bezocht hij recyclingbedrijven voor plastic in China waar hij de donkere kant van de industrie, waar het volk weinig van weet, aan het licht bracht.

In de film is te zien hoe het sorteerproces van plastic afval schadelijk is voor de mensen die er werken. Naast de slechte geur bevat veel afval gevaarlijke materialen met giftige of bijtende stoffen waaraan de arbeiders makkelijk kunnen worden blootgesteld. Het gebruik van water in het recyclingproces veroorzaakt ook ernstige lokale vervuiling. In veel gevallen wordt het afvalwater gedumpt in rivieren zonder enige behandeling, wat ervoor zorgt dat zowel het oppervlaktewater als het grondwater onbruikbaar en schadelijk worden. De verbranding van plastic afval produceert grote hoeveelheden uitlaatgassen en is zeer vervuilend voor de lucht. Bovendien komt kanker vaak voor in veel gebieden met recyclingbedrijven voor plastic.

Van alle landen in de wereld recycleert China het meest. China importeert ongeveer 70 procent van de recyclebare plastics [en] en elektronisch afval op de wereldmarkt. 

China importeert niet alleen plastic afval, het produceert ook grote hoeveelheden afval. Wang verwierf trouwens drie jaar geleden al roem voor “Beijing Besieged by Waste” [en], een andere documentaire over afvalverwerking en vervuiling in de omgeving van de hoofdstad.

Met zijn 20 miljoen inwoners produceert de groeiende stad Peking elke dag 30.000 ton afval. Wang reisde rond de stad en bezocht 460 legale en illegale stortplaatsen van 2008 tot 2010 om een beeld te schetsen van de hoeveelheid afval en uitwerpselen en de enorme impact zowel op het milieu als de mensen die leven van deze stortplaatsen, onder hen zijn afvalverzamelaars die een onzeker leven leiden. Verder zijn er beelden te zien van groene plekken bovenop het afval en vee dat gevoederd wordt met afval. De documentaire gaf een informatief en alarmerend beeld weer van stedelijke ecologie. 

Het project ging van start toen Wang zich afvroeg waar de enorme hoeveelheden afval van Peking terechtkwamen. Gedurende drie jaar gebruikte hij Google Earth om honderden stortplaatsen te lokaliseren en maakte vervolgens een kaart van punten die een grote cirkel rond de stad vormden.

Wang Jiuliang's map on rubbish sites around Beijing city.

Wang Jiuliangs kaart van stortplaatsen rond Peking

De film wekte heel wat openbare bezorgdheid op en de daaropvolgende actie van het gemeentebestuur om 10 miljard RMB (€1.43 miljard) te bestemmen voor de opkuis van afval wordt aan de film toegeschreven. 

Daar waar de Chinese overheid lang onverschillig is geweest tegenover het milieu, hoofdzakelijk omdat ze streefde naar economische ontwikkeling, groeit nu de bezorgdheid bij het volk om vervuiling te bestrijden omdat ze meer te weten gekomen zijn over vervuilde lucht, verontreinigde landbouwproducten en vervuild water. Volgens gegevens van de VN uit 2013 wordt elk jaar ongeveer 70% van de 20 miljoen tot 50 miljoen ton elektronisch afval [en] dat in de wereld wordt geproduceerd gedumpt in China. Het leeuwendeel van de rest gaat naar India en Afrikaanse landen. China lijkt ‘s werelds grootste stortplaats te zijn voor elektronisch afval.

In het voorbije decennium is het zuidwestelijke stadje Guiyu, gelegen in China's voornaamste industriezone een belangrijke draaischijf geweest voor de verwijdering van elektronisch afval. Honderdduizenden mensen hebben hier gezwoegd om de afgedankte elektronische apparaten van de rest van de wereld te ontmantelen. 

“De talrijke economische prestaties die China bereikt heeft in de afgelopen dertig jaar zijn waardeloos en goedkoop in vergelijking met de kost voor het milieu en de levensstandaard van de mensen”, zei Wang toen hij afgelopen december werd geïnterviewd [en] door het Amerikaanse persbureau Associated Press.

De mensen hebben hun ontsteltenis en woede geuit op Weibo (de Chinese tegenhanger van Twitter) nadat ze op staatstelevisie reportages zagen over “Plastic Kingdom”.

Professor in de Journalistiek aan de Universiteit van Peking uitte scherpe kritiek aan het adres van de recyclingindustrie [zh]. Zo vond hij dat de industrie “Chinezen laat sterven zonder nabestaanden”. Weibo-gebruiker “Leven in een tempel op een berg” (@兰若山居) zei [zh]:

怪不得权贵们都忙着移民,大好河山成垃圾场了。可怜了悲催如我等草民。

Geen wonder dat de rijken en machtigen druk aan het emigreren zijn geweest. China is een grote stortplaats geworden. En wij als gewone mensen moeten ellendig blijven [leven met de stortplaats].

Advocaat Xu Zhibiao reageerde [zh] met sarcasme:

因为他们已投奔美帝或者已准备好投奔美帝,这里已不是他们的家。

Omdat ze zijn overgelopen naar Amerika of klaar zijn om te emigreren naar Amerika is China niet langer hun thuisland.

“Sisyphus die het rotsblok tegen de berg duwt” wees op [zh] een scène uit “Plastic Kingdom”:

节目里,《塑料王国》的导演王久良问工人——“王久良:那你这么辛苦赚钱是为了什么?分拣工人:为了孩子,为爸爸妈妈。”接着的镜头是他垃圾堆里目光呆滞脏兮兮的孩子,人是多么矛盾,或者说无知,或者无奈,人为什么可以活得卑微到这种程度。

Toen de journalist aan de arbeider vroeg waarom hij moeite had om geld te verdienen met een job in de afvalsector, antwoordde hij dat hij het deed voor zijn kinderen en zijn ouders. Dan komt een kind in beeld dat helemaal vuil is en lusteloos op een afvalberg staat. Hoe kan iemand zo onwetend en hulpeloos zijn! Hoe kan iemand op zo'n minderwaardige manier leven! 

Het Chinese internetportaal Tencent plaatste “Plastic Kingdom” op zijn bijzondere sectie voor openbare goederen [zh] en kreeg meer dan duizend commentaren. “Cappucino” klaagde:

看完后很心疼,如此恶劣的环境下工作自己的家庭孩子生活在这样的环境下成长,有关部门的监管去哪里了?那昧著良心的广场老板难道就不知道这个违法以及在破坏自己的家乡吗?畜生

Het doet me zo'n pijn om dit te zien. De arbeiders moeten werken in zulke erbarmelijke omstandigheden en hun kinderen groeien ook op tussen het afval. Waar zijn de regels? Weet de baas dan niet dat er wetten overtreden worden en dat het hun thuisstad vernield wordt? Smeerlap.

“Tolerantie” was van mening dat de industrie overleeft door de huidige Chinese denkwijze over geld:

中国人赚钱哲学是:钱财不问来路,笑贫不笑娼。

De Chinese filosofie van geld verdienen: voor mensen doet het er niet toe hoe je geld verdient; mensen lachen eerder met armoede dan met prostitutie.

“Zomer” zei:

我恶心我越看新闻越火大我怀疑中国在这么下去不用美国和日本来我们国家在过几年十几年基本因为环境问题都死绝了

Ik vind dit walgelijk en het maakt me woedend. Ik vraag me af of de Chinezen na tientallen jaren zullen uitsterven door de erbarmelijke omgeving, zonder dat de Amerikanen en Japanners ons verslaan.

Chinese internetgebruikers leverden ook commentaar op de recyclingindustrie en het verslechterend milieu op een ander nieuwsportaal, NetEase [zh]

“shuangziyijia” was ervan overtuigd dat het probleem met corruptie te maken heeft:

为了钱什么都能出卖……反正他们的子女都去国外了……
没有监督的绝对权力是人类史上的最大毒瘤……

De overheid zou alles verkopen voor geld…..hun kinderen zijn naar het buitenland geëmigreerd…..Absolute macht zonder toezicht is de grootste kanker in de geschiedenis van de mensheid.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.