Stapel papierwerk voor de Amerikaanse immigratiedienst. Afbeelding van Flickr door Stephanie Pakrul. CC BY-NC-SA 2.0

In verschillende berichten en reacties wordt het ‘de gouden kooi’, ‘depressievisum’ en ‘gevangenenvisum’ genoemd. Het Amerikaanse H4-visum [En – alle links] verleent gezinsleden van hen die een ‘H’-visum voor tijdelijk werk hebben gekregen, toestemming om in de Verenigde Staten te wonen – maar dat is dan ook het enige.

Houders van het H4-visum hebben geen recht op een Amerikaans sofinummer dat nodig is om belasting te betalen, naar een baan te solliciteren, en wordt gebruikt voor andere traceringsdoeleinden. Mensen in het bezit van een ander visum voor tijdelijk werk, het L1-visum, zijn daarentegen wel gepermitteerd om in de Verenigde Staten te werken nadat zij daarvoor een machtiging hebben verkregen bij de Amerikaanse immigratiedienst.

De gezinsleden van de ‘H’ visumhouders zijn voornamelijk vakbekwame vrouwen die een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan de beroepsbevolking. Maar volgens de regels van het H4-visum mogen zij niet in de Verenigde Staten en ook niet op afstand voor een bedrijf in hun thuisland werken. Zelfs freelance werk is uitgesloten. Dus houden zij zich bezig met verdere educatie, een beperkte mate van vrijwilligerswerk of worden zij illegaal freelancer, waarmee zij het minimale uit hun vaardigheden halen.

Shah Peerally, een advocaat uit Californië, is onlangs een petitie gestart waarin wordt geëist dat de Amerikaanse overheid de H4-visumhouders meer rechten toekent.

Een Facebook-pagina met de naam “H4 visa, a curse” (H4 visum, een vloek) heeft bijna 5000 likes. Een blog met dezelfde naam weidt uit over ervaringen van H4 visumhouders en legt de nadruk op depressie, frustratie en soms zelfs huiselijk geweld dat voortkomt uit het beperken van deze personen. Dit geldt in het bijzonder voor immigranten die geen sociaal vangnet hebben in hun nieuwe land. Shilpa – Future entrepreneur geeft hier een voorbeeld van:

Ik heb een mastergraad gehaald en drie jaar werkervaring opgedaan in mijn thuisland, en dat is nu allemaal voor niks geweest. Tegen de tijd dat ik een werkvergunning krijg ben ik 45 jaar oud en heb ik een gat van 10 jaar op mijn CV. Welke werkgever zal me dan nog aannemen. 2) Het is erg moeilijk om in Amerika te wonen en de dagelijkse kosten te voldoen als je kinderen hebt, en daarom zijn wij niet in de gelegenheid een huis te kopen. 3) Vrouwen met een H4-visum worden misbruikt, de moeder van een van mijn vriendinnen werd zelfs ernstig misbruikt. En dat allemaal omdat ze geen legitimatiebewijs en geld heeft, en geen plek om naartoe te vluchten. Deze gevallen van misbruik worden niet geregistreerd, omdat je als H4-houder geen identiteit hebt.

Op een andere website schrijft Jaspreet in een open brief aan president Obama het volgende:

We komen beiden van een topinstituut in India. Er was een tijd dat ik een geweldige carrière had. Ik had zelfs een beter salaris dan mijn echtgenoot, maar ik kwam naar de Verenigde Staten om mijn man in zijn carrière te steunen.

…

De mensen die hier zijn gekomen na hun opleiding en al jaren belasting betalen worden het zwaarst getroffen. Het schrijnende aan het hele verhaal is dat zelfs als je ons een kleine dienst bewijst door ons toe te staan te werken, wij vrouwen nergens aan de slag kunnen met een gat van 7 jaar in onze carrière.

Geetha Krishnan, een chemisch ingenieur uit de omgeving van San Francisco twittert:

@ImmPolitic There ought to be some equality and rights for qualified well educated h4 visa spouses who are wasting their talents

— Geetha Krishnan (@KoolGeets) August 22, 2014

@ImmPolitic Goed opgeleide echtgenotes met een H4-visum die nu hun talenten verspillen, zouden meer gelijkheid en rechten moeten hebben.

Een onderzoek naar immigrantenondernemers, dat werd uitgevoerd in opdracht van de National Venture Capital Association, wees uit dat een derde van de met durfkapitaal gefinancierde, beursgenoteerde bedrijven in de Verenigde Staten door immigranten werd opgericht.

De regering van president Barack Obama erkent de waarde die immigranten meebrengen naar de Amerikaanse cultuur en economie, en maakte daarom op 7 mei 2014 bekend dat er een voorstel is gedaan om een deel van de H4-visumhouders in de VS te laten werken. Het aantal kandidaten dat hiervoor in aanmerking komt ligt momenteel rond de honderdduizend.

De Amerikaanse minister van Handel, Penny Pritzker, legt uit wat de gedachte achter dit voorstel is: ‘Deze individuen zijn in afwachting van het moment om Amerikaanse gezinnen te vormen. Velen van hen zijn het wachten op een green card beu en verlaten de Verenigde Staten om voor onze concurrentie te gaan werken. Het is een feit dat wij meer moeten doen om talent van wereldklasse aan te trekken en te behouden, en deze regeling is een stap in de goede richting.’

Zoals met iedere hervorming op de immigratiewet is het voorstel met gemengde gevoelens van angst en triomf ontvangen. Geïnteresseerde personen hebben zowel positief als negatief gereageerd op Regulations.gov, een website waarop men de federale regelgeving kan inzien en hier commentaar op kan geven. Er werd 12.922 keer op het bericht gereageerd voor de sluiting van de commentaarperiode op 11 juli.

Cecilia Curtis verwoordt de zorg van veel Amerikanen ten opzichte van de hervorming:

Deze voorgestelde hervorming helpt Amerikaanse arbeiders die inderdaad capabel zijn en geen werk kunnen vinden NIET. Waarom blijft deze regering de Amerikaanse arbeider belemmeren? En ook, waarom blijft deze regering voorbijgaan aan het Congres als het op immigratie aankomt? Er zijn momenteel veel te veel immigranten (legaal en illegaal) in de Verenigde Staten. Ons land kan deze overvloed aan arbeiders/mensen niet op blijven nemen. Dit is een zeer slecht idee.

Vivek Pandey is het er echter niet mee eens dat de bevolking door deze wet banen zal verliezen:

Mijn echtgenote heeft jaren ervaring in kwalitatief hoogstaand werk en zij zou makkelijk een baan kunnen vinden als deze wet van kracht zou zijn. Houdt u alstublieft in gedachten dat deze wet geenszins de algemeen heersende ‘lage-lonenarbeiders’ retoriek propageert. Het soort werk dat mijn echtgenote en vele andere vrouwen met een H4-visum zoeken, behoeft een zeer hoog niveau van deskundigheid en ervaring.

Intussen werkt de productiemaatschappij van een immigratieadvocaat in Californië, Shah Peerally Productions, aan een film om het publiek te onderwijzen over het trauma dat gepaard gaat met het H4-visum:

Het is nog maar afwachten hoe lang het zal duren voordat de werkvergunningen worden verleend aan de betreffende visumhouders. Dit voorstel is een stap in de juiste richting om het systeem te veranderen dat capabele echtgenotes van capabele arbeiders benadeelt, en het wordt met een zucht van verlichting ontvangen door de vele gevangenen van de ‘gouden kooi’.