Pas op! Baby aan boord: Een interview met een reizend bloggergezin

Een interview met het Gezin Zonder Grenzen: Anna en Thomas Alboth, ouders, reizigers en bloggers die met hun twee kleine dochters al rond de Zwarte Zee en door Midden-Amerika hebben gereisd.

In 2010 besloot een jong stel uit Berlijn – de Poolse journaliste Anna en de Duitse fotograaf Thomas – om hun droom over een wereldreis waar te maken. En ze besloten om dat te doen met hun 6 maanden oude dochter Hanna aan boord. Met een volgeladen Renault Espace maakten ze een road trip van een half jaar rond de Zwarte Zee, door de Kaukasus naar de Kaspische Zee. Het beviel zo goed dat ze in 2012, toen ze inmiddels hun tweede dochter Mila hadden, door Midden-Amerika reisden, van Mexico naar Guatemala, Belize en Honduras.

Vanaf hun eerste reis besloten ze om hun ongebruikelijke ervaringen te delen via hun blog, The Family Without Borders [en; Facebook]. Er was zo veel belangstelling dat het blog in 2011 door de Poolse editie van National Geographic werd uitgeroepen tot het beste reisblog.

Global Voices (GV): Laten we eens 25 jaar in de toekomst kijken. Jullie dochters hebben zelf kinderen en willen met hun baby's gaan reizen. Hoe reageren jullie dan?

Mexico (Yukatan), het eiland Holbox. Foto gebruikt met toestemming van Thomas Alboth. Copyright: Thomas Alboth

Mexico (Yukatan), het eiland Holbox. Foto © Thomas Alboth, gebruikt met toestemming.

Anna (A): Ik hoop dat het zo zal gaan. We hebben onlangs gepraat over ouders, kinderen en kleinkinderen en hoe alles kan veranderen. We waren een beetje bang dat ze een heel andere manier van leven gaan kiezen dan wij hebben gedaan en dat we het moeilijk zouden vinden om het te accepteren als ze dingen zouden gaan zeggen als: ‘Ik wil naar een hotel’. Maar aan de andere kant: hoe ouder ze worden, hoe meer ik merk dat ik bang ben dat er iets met ze gebeurt. Al die moederdingen.

Thomas (T): Ik zou het wel willen. Maar ik weet ook niet zeker of ze deze manier van leven leuk gaan vinden. Ik heb vrienden die in een woongemeenschap zijn opgegroeid en die helemaal het tegenovergestelde zijn geworden. Ik ben zelf ook wel blij dat ik heel anders ben dan mijn ouders. Dus misschien gaan ze op een dag wel naar een hotel en hebben ze mooie koffers met wieltjes, en dat is prima.

GV: Jullie blog is door National Geographic uitgeroepen tot het beste reisblog van 2011. Waarom denken jullie dat jullie blog zo populair is geworden?

A: Ik denk dat er twee redenen zijn. Ten eerste hebben we nooit bedacht dat het zo groot zou moeten worden. We deden gewoon wat we leuk vonden, en ik denk dat dit soort dingen altijd groter worden als je gewoon doet wat je leuk vindt. We kennen allerlei reisbloggers met ondernemingsplannen, maar wij wilden gewoon schrijven voor de grootouders, zodat ze een lachende, veilige Hanna konden zien. Zo is het begonnen. Na een poosje gingen we naar de statistieken kijken en zagen we dat er mensen uit 20, 40, 50 landen het blog bekeken. We waren echt verbaasd. Er is een hele generatie jonge Europeanen die in het buitenland studeren, reizen, internationale stellen vormen en die denken dat alles voorbij is zodra ze kinderen krijgen. Als ze zien wat wij hebben gedaan, hebben ze denk ik de hoop dat het echt niet voorbij hoeft te zijn.

Het hele gezin in hun flat in Berlijn. Foto van Kasia Odrozek

Het hele gezin in hun flat in Berlijn. Foto van Kasia Odrozek

GV: Hadden jullie de taken duidelijk verdeeld: wie schrijft, wie maakt foto's enzovoort?

A: Ja, de taken waren duidelijk verdeeld. Ik maakte wel eens een paar foto's, maar niet vaak. Normaal gesproken had hij de camera in zijn handen. Ik schreef de berichten. Thomas heeft in die drie jaar misschien twee berichten geschreven. Voor het blog doet hij alle technische dingen en ik doe het menselijke communicatiegedeelte. En onderweg rijdt Thomas meestal en vertel ik hem meestal waar we heen moeten [ze lacht]. Het werkt goed als we het samen doen. Een paar weken geleden, toen hij in Birma was en ik in Palestina, hebben we niets op ons blog gepost en dat voelde heel vreemd.

GV: Zouden jullie ervaringen anders zijn geweest zonder het blog?

A: Voor mij was het feit dat we het blog hebben een goede motivatie om meer te weten te komen over alles. Op de tweede reis schreef ik veel journalistieker. Daardoor noteerde ik veel meer, vroeg ik meer om context als ik met mensen sprak, nam ik folders mee uit musea enzovoort. Ik weet niet of ik dat allemaal had gedaan als ik niet had geweten dat ik het zou publiceren.

T: Ik was best jaloers, want schrijven is een manier van verwerken. Foto's bewerken geeft niet dezelfde ervaring. Je hebt niet meer kennis nodig. Je hoeft de situatie niet te begrijpen om een foto te maken.

Bij het Sevanmeer in Armenië. Foto © Thomas Alboth, gebruikt met toestemming.

Bij het Sevanmeer in Armenië. Foto © Thomas Alboth, gebruikt met toestemming.

GV: Wat is jullie mooiste herinneringen als jullie terugkijken op jullie reizen?

T: Dat is niet zozeer een herinnering maar het gevoel dat je je eigen tempo bepaalt. Dat je zelf beslissingen neemt over je eigen leven. Als je steeds op dezelfde plaats blijft, verval je in een dagelijks ritme. Je staat ‘s morgens op, drinkt een kop koffie, je neemt de tram of metro om naar je werk te gaan. 80 procent van je dag is voorspelbaar. Dat vond ik leuk aan de reis. Een half jaar lang bepaal je zelf wat je wilt doen.

GV: Was er een moment waarop je dacht: We hebben een fout gemaakt?

A: Er is een moment geweest waarop ik bang was en ik dacht dat al die mensen die zeiden dat we onverantwoordelijke ouders waren, gelijk hadden. Dat was de avond in een hotel in Guatemala toen we drie grote mannen met geweren door de gang zagen lopen terwijl ze boos aan de telefoon praatten. We moesten iets doen om ons beter te voelen, dus we vroegen ze of ze gevaarlijk waren. We spraken niet zo veel Spaans, maar gelukkig kenden we het woord peligroso, gevaarlijk. Ze antwoordden: ‘Ja, maar niet voor jullie en niet hier’. Toen ontdekten we dat in Guatemala iedereen een geweer heeft omdat ze na de burgeroorlog niet zijn ontwapend.

GV: Jullie zeggen dat het bij jullie reizen ging om mensen en hun verhalen. Wat is het gekste wat jullie hebben gehoord of meegemaakt?

T: Als je uit een andere wereld komt, is alleen al de manier waarop mensen hun dagelijkse leven leven interessant en soms vreemd.

Het gezin vindt het moeilijk om afscheid te nemen van hun gastheren bij de Chilasco-waterval in Guatemala. Foto © Anna Alboth, gebruikt met toestemming.

Het gezin moet afscheid nemen van hun gastheren bij de Chilasco-waterval in Guatemala. Foto © Anna Alboth, gebruikt met toestemming.

A: Tijdens de tweede reis verbleven we in Guatemala bij een Maya-gezin in hun kleine huisje met plastic stoelen en een tv. Toen we met ze praatten, waren ze verbaasd. Niet omdat we zo lang op reis waren, maar dat we zo lang zonder tv konden leven. ‘s Avonds begon ik aardappelen te schillen voor een soep. Meteen begonnen allerlei kleine meisjes me te helpen, want dat doen ze daar, ze doen alles samen. Toen we weggingen, vroegen ze wanneer we terug zouden komen. Dat was heel emotioneel. We wilden zeggen dat we zouden bellen, maar ze hadden geen telefoon. Zij wilden een brief schrijven, maar ze konden niet schrijven.

GV: Hebben jullie plannen voor de toekomst?

A:We moeten natuurlijk weer op reis. Maar voordat we dat doen moet ik eerst mijn boek over Midden-Amerika af maken. Daarna gaan we weer reizen.

Op 26 maart 2013 deelt het Gezin Zonder Grenzen hun foto's en verhalen tijdens een diavoorstelling in de Globetrotter-winkel in Berlijn. Ga voor meer informatie naar hun blog of Facebook.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.