Linah Alsaafin en Heba Awadallah studeren aan de Universiteit van Bir Zeit bij Ramallah op de Westelijke Jordaanoever. Een jaar geleden zijn ze samen een blog gestart: Life On Bir Zeit Campus [en – alle links]. Het blog biedt een snedige en vermakelijke kijk op onder andere het studentenleven en de Palestijnse politiek. In dit artikel interviewt Global Voices Linah Alsaafin – die gekscherend opmerkt dat bloggen haar op het goede pad heeft gehouden…

Linah Alsaafin (foto gebruikt met toestemming)

Linah, kun je ons om te beginnen iets vertellen over je familie, want ik weet dat jullie situatie nogal ingewikkeld is.

Mijn familie en ik hebben allemaal een Brits paspoort omdat we daar zo'n 10 jaar hebben gewoond (de eerste tien jaar van mijn leven!). Na korte tijd in Abu Dhabi en Virginia, in de VS, te hebben gewoond, besloten mijn ouders dat het tijd was om terug naar huis te gaan. Toen we in 2004 terug verhuisden naar Palestina, hadden we een werkvisum van een jaar dat steeds weer werd verlengd, want mijn vader is journalist (zijn perskaart moest door Israël worden afgegeven). Ik ben een vluchteling van de derde generatie; mijn grootouders waren slachtoffers van een etnische zuivering van hun dorp Al-Falujah – dit ligt tussen de Gazastrook en Hebron en wordt tegenwoordig door de Israëliërs Kirjat Gat genoemd. Dit was in 1949, een jaar na de zogenaamde onafhankelijkheidsoorlog van Israël. De familie van mijn vader werd afgevoerd naar het vluchtelingenkamp Khan Younis in Gaza, waar mijn grootouders nog steeds wonen. Mijn moeder komt oorspronkelijk uit Al-Bireh, de zusterstad van Ramallah, en dat is waar we gingen wonen.

Een jaar later, in 2005, werden we geconfronteerd met de harde werkelijkheid toen mijn reizende oudere broer, de enige van mijn broers en zussen die in Khan Younis is geboren, van de Israëlische autoriteiten op de Allenbybrug te horen kreeg dat hij niet mocht oversteken naar Amman in Jordanië omdat hij een identiteitsbewijs van Gaza had. De vier jaren daarna waren moeilijk voor hem, omdat hij Ramallah of zelfs de buitenwijken niet uit kon uit angst dat hij zou worden gearresteerd door het IDF (het Israëlische defensieleger). Zoals je weet mogen Palestijnen met een identiteitsbewijs van Gaza niet de Westelijke Jordaanoever in, en vice versa (tenzij je speciale toestemming van het leger hebt, en iedereen weet hoe moeilijk het is om die te krijgen). We voelden ons altijd schuldig als we naar Haifa of Akka gingen om de rest van ons thuisland te bezoeken dat nu “Israël” wordt genoemd, omdat hij niet mee kon.

In 2009 stortte onze wereld in toen mijn vader, die zich veel gemakkelijker door Palestina kon bewegen dankzij zijn buitenlandse visum en zijn perskaart, tijdens een van zijn routinebezoeken aan Gaza werd gearresteerd bij de Erez-grensovergang. De Israëliërs trokken zijn perskaart in, verklaarden zijn visum ongeldig en zeiden tegen hem dat ze wisten dat hij een identiteitsbewijs van Gaza had en vanaf nu als inwoner van Gaza zou worden behandeld. Nu konden we ons visum dus niet meer verlengen, en uiteindelijk kozen we voor onze door Israël afgegeven identiteitsbewijzen, waarmee we een heleboel van onze fundamentele mensenrechten kwijtraakten – de vrijheid van reizen, de mogelijkheid voor onze familie om bij elkaar te blijven, enzovoort. Het was moeilijk om te accepteren dat mijn vader nooit meer zou terugkeren naar de Westelijke Jordaanoever. Alsof dit nog niet erg genoeg was, kreeg mijn moeder om onverklaarbare redenen een identiteitsbewijs van Gaza, ondanks dat ze nog steeds haar oude identiteitsbewijs van de Westelijke Jordaanoever had. Mijn andere broer, mijn zus en ik kregen identiteitsbewijzen van de Westelijke Jordaanoever, een ongelooflijke tragedie. Het betekende dat ze niet met ons naar Amman kon reizen om onze vader op te zoeken, die uiteindelijk daar was gaan wonen. Als ze dat wel zou doen, dan zouden de Israëliërs één blik op haar identiteitsbewijs van Gaza werpen en haar direct naar Gaza deporteren. Ze nam meteen contact op met de Israëlische organisatie Gisha, die hun best deden om haar te helpen mijn vader op te zoeken en “legaal” terug te keren. Het was een ontzettend rotjaar voor ons allemaal, maar uiteindelijk, eind 2010, lukte het mijn moeder om haar identiteitsbewijs weer om te laten zetten naar de Westelijke Jordaanoever. [Het volledige verhaal kun je lezen in het artikel “Reunification of My Parents“.]

Waarom zijn jullie een blog begonnen?

We zijn er ongeveer een jaar geleden, in februari 2010, mee begonnen. Remi Kanazi, de Palestijns-Amerikaanse dichter, kwam naar Ramallah om het eerste deel van een workshop over gesproken poëzie te geven voor de Palestine Writing Workshop. De PWW organiseerde de eerste Nacht van de Palestijnse Poëzie in het La Vie Café, waar Remi en Tala Aburahmeh optraden. Mijn vriendin Heba Awadallah en ik waren helemaal ondersteboven van het optreden van Remi. Hij bracht zo veel fundamentele aspecten van de Palestijnse identiteit, de Israëlische bezetting en het imperialisme zo prachtig en zo boos onder woorden dat ik wel geïnspireerd moest raken, vooral omdat dit ook onze eigen gevoelens en frustraties waren, die wij niet goed konden uitdrukken. We besloten dat we een breed platform nodig hadden, anders zouden, volgens de Freudiaanse theorie, onze frustraties leiden tot gevaarlijke acties zoals deelnemen aan een normaliserende dialoog met onze joods-Israëlische vrienden of zelfmoordaanslagen. We besloten voor een blog te kiezen. We zijn allebei niet echt technisch aangelegd, maar Blogger verzekerde ons dat het een fluitje van een cent zou zijn.

Heba en Linah schrijven onder de naam Arabiat (foto gebruikt met toestemming)

Schrijven jij en Heba – onder de naam “Arabiat” (Arabische meisjes of vrouwen) – om de beurt of schrijven jullie samen?

We brengen veel tijd met elkaar door, en dan praten we over het eerstvolgende artikel en daarna schrijven we het op. In het begin waren we heel enthousiast en zaten we vol ideeën, maar Heba schrijft alleen als ik het haar vraag, of in het zeldzame geval dat ze naar een evenement in Ramallah is geweest waar ik niet bij was. We houden allebei niet van politiek, maar ik schrijf over de incompetente leiders en hun fouten omdat je de Palestijnse maatschappij niet los kunt zien van politiek, en omdat ik vind dat studenten op de Westelijke Jordaanoever niet genoeg geïnteresseerd zijn/onvoldoende hun mening geven over de politieke situatie, met uitzondering van de eeuwige discussies over Hamas versus Fateh. Maar het gaat niet alleen om politiek, universiteitsstudenten zouden moeten deelnemen aan een soort reformatie of zich in moeten zetten voor een soort “Yes we can”-campagne voor verandering. Nee wacht, ze moeten de mensen bewuster maken. BDS [“Boycott, divestment and Sanctions” – boycotten, ontmantelen en sancties], mensen!

Heb je enig idee wie je lezers zijn? Heb je tijdens het schrijven een bepaalde doelgroep in gedachten?

Eerst droomden we er stiekem van dat ons blog door een massaal publiek zou worden gelezen, maar die fantasie lieten we al snel varen. Vanaf het begin hebben we eigenlijk vooral voor onszelf geschreven, gewoon om onze meningen te verwoorden over een aantal dingen die wij belangrijk vinden – de “niet zo geliefde” universiteit en haar gedesillusioneerde, ongeïnteresseerde studenten, het politieke landschap, culturele evenementen, eigen alles over Palestina waar we in geïnteresseerd zijn. Later ontdekte ik dat we zowaar vaste lezers hebben en we kregen zelfs e-mails van verschillende mensen die schreven hoeveel ze van ons blog genoten, van een Israëlische activist die meedoet aan de Nil'in/Bil'in-protesten tot een universitair onderzoeker die pas naar de Westelijke Jordaanoever is verhuisd. Ook medestudenten van de faculteit Engels lezen het. En wanneer ik maar kan promoot ik het blog uiteraard schaamteloos.

Is er een gemeenschap van bloggers in Ramallah, of op de Universiteit van Bir Zeit? Ontmoet je wel eens andere bloggers?

Ik weet dat er een levendige gemeenschap van bloggers in Ramallah is, misschien dat we, als het me eindelijk eens lukt om Twitter onder de knie te krijgen, eens kunnen afspreken. Ik ben meer geïnteresseerd in de bloggers in Gaza – daar hebben ze een paar fantastische blogs. Maar ik zoek zelf geen contact, ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht. Hmm… het zou waarschijnlijk net zoiets zijn als een schrijver ontmoeten, zeggen “Hallo, ik vind je boek erg goed”, en dan weet je verder niks meer te zeggen, behalve dat iedereen lyrisch gaat zitten vertellen over zijn of haar eigen blog. Het is wel een interessant idee.

Heb je een favoriet artikel?

Norman Finkelstein die rapt. De Gaza-versie van het WK Voetbal. En de protesten op Amerikaanse universiteiten, die we ‘burnations‘ hebben genoemd. We hebben een aparte tag voor favoriete artikelen, anders zou ik alle artikelen hebben opgenoemd :)