Singapore: Pink Dot 2010

Vorig jaar verzamelden zich meer dan 2.000 Singaporezen in het Hong Lim Park om samen een grote roze stip te vormen voor liefde voor iedereen, ongeacht seksuele oriëntatie. Het was de eerste LGBT-parade [en – alle links] in Singapore.

Dit jaar trok het Pink Dot-evenement meer dan 4.000 mensen die eer betoonden aan de steun die LGBT'ers in Singapore krijgen van ouders, broers en zussen, familieleden en vrienden.

Foto's van Pink Dot 2010 zijn te vinden op Flickr en op Style Hunter. Bekijk ook de video's op YouTube. Er is een Facebook-pagina en een weblog voor het evenement.

Pink Dot

Foto van het Pink Dot-weblog

The Online Citizen heeft een videoverslag van de parade gepubliceerd. Ho Rui An schrijft over de kracht van de roze stip:

De eenvoudige en ingehouden roze stip is zeker meer dan een voorbijgaand teken binnen een gedefinieerde ruimte van vrijheid. Het is een blijvend eerbetoon aan de kracht van liefde die alle uithoeken van de maatschappij probeert te bereiken. Het getuigt van de mogelijkheden van liefde als deze wordt bevrijd van de geïnstitutionaliseerde beperkingen van dogma en vooroordeel.

Het moet worden gezegd dat Pink Dot een uniek evenement is, een beweging die is voortgekomen uit de specifieke culturele eigenschappen van deze stadstaat die wij ons thuis noemen. Het is geen Gay Pride Parade en geen protest. En het is ook geen vreedzame demonstratie.

Het biedt de ruimte voor collectieve verbeelding, een voorstelling van een maatschappij die haar kracht haalt uit liefde, familie en milde diversiteit.

Miyagi prijst zijn familie en vrienden die hem steunen:

Iedereen die de pech heeft gehad te zijn wijsgemaakt dat steun voor de rechten van de LGBT-gemeenschap gelijkstaat aan het veronachtzamen van familiewaarden moet eens goed kijken naar mijn gloednieuwe familie – onze vrienden houden zo veel van ons – of ze nu homoseksueel, heteroseksueel of wat dan ook zijn.

We zijn heel dankbaar voor de steun, de liefde en het begrip dat onze homoseksuele en lesbische vrienden ons hebben gegeven tijdens het opbouwen van onze familie.

Ho Chi Sam verlangt naar meer respect voor LGBT-rechten in Singapore:

Hoewel dit evenement als succesvol wordt beschouwd, verheug ik me persoonlijk op de dag dat het uiten van onze aanvaarding van mensen ongeacht hun seksuele oriëntatie en geslachtsidentiteit meer dan alleen maar symbolisch of abstract is.

Ik heb goede vrienden en familieleden die homo zijn, en ik hou van ze, ongeacht wat hun seksuele voorkeur is. Ik wil dat zij, net als ik, kunnen genieten van een leven zonder discriminatie en vervolging.

Een aantal hoogtepunten van Pink Dot 2010:

Mike schrijft over het feit dat buitenlanders niet aan het evenement mochten deelnemen:

Dit is geweldig, maar wat minder leuk was, was dat buitenlanders aan geen van de activiteiten mochten deelnemen. Dit heeft waarschijnlijk meer te maken met de wet in Singapore dan met de regels van het evenement (denk ik), maar het blijft vreemd voor een evenement dat bedoeld is om grenzen te doorbreken en mensen dichter bij elkaar te brengen.

Irreligious merkt op dat de organisatoren benadrukten dat Pink Dot een “legaal en erkend” evenement was dat niet bedoeld was als protest:

Ik ben gisteren weer naar Pink Dot geweest. Pink Dot, dat was aangekondigd als een legaal en erkend evenement, is bedoeld om het recht van de LGBT-gemeenschap op liefde te bekrachtigen. Als de organisatoren moeten benadrukken dat de autoriteiten geen problemen hebben met het evenement, dan weet je dat Singapore nog steeds een conservatieve maatschappij is.

Benjamin Cheah vond Pink Dot 2010 “tegenvallend”:

Dat is het enige woord dat ik kan bedenken om het te beschrijven. Er waren inderdaad meer dan 4.000 mensen. En er was inderdaad een algemene bekrachtiging van de vrijheid om lief te hebben, ongeacht je seksuele oriëntatie. En er waren inderdaad aardige optredens tijdens het hoofdevenement. Dat zijn mooie wapenfeiten, maar ik had het gevoel dat er meer had kunnen worden bereikt.

Pink Dot bestaat vanwege een sociaal-politieke situatie. Maar het heeft tot niets concreets geleid om het probleem aan te pakken; het heeft alleen maar mensen bij elkaar gebracht om te benadrukken dat er een probleem is. De media en LBGT-activisten en ultraconservatieven hebben dit de afgelopen twintig jaar al vaker gedaan, op grote en op kleine schaal — en dat zijn alleen maar de activiteiten waar ik iets over kan vinden. Alleen mensen bij elkaar brengen is een halfslachtige poging om de situatie te veranderen.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.