Niet lang geleden zat de Russische fotojournalist Oleg Klimov twee uur lang op de trein te wachten op het station van Syzran, een stad in de Russische regio Samara. Terwijl hij daar was, praatte hij met een aantal mensen daar en hij schreef hun verhalen over extreme armoede [ru] in zijn blog.

Verhaal nr. 1:

[…] Moeder, haar dochter, en kleinzoon, van een jaar of vijf. Wonen sinds twee dagen op het station. Komen 400 roebel (ongeveer 9 euro) tekort om kaartjes te kopen naar hun geboortedorp, niet ver van Penza. Komen terug van een begrafenis. Wachten op een familielid dat hun die 400 roebel komt brengen. Het familielid komt niet – misschien omdat ze zelf ook geen geld meer heeft. Ze vroegen me of ze met mijn telefoon een sms'je mochten sturen. Gewone dorpsmensen. Ze zijn misschien niet al te slim en niet al te hoog opgeleid, maar ze zijn onbevooroordeeld en eerlijk. Kwaliteiten die tegenwoordig heel wat waard zijn. Het pensioen van de moeder bedraagt 4.500 roebel (ongeveer 100 euro) per maand. De dochter werkt soms in Penza, en soms niet. Het zoontje gaat niet naar de kleuterschool. Want er is geen kleuterschool. Een familielid was overleden, ze schraapten al het geld dat ze hadden bij elkaar en gingen op pad om haar te begraven. “Wat kun je anders doen? Je moet afscheid nemen van een goed mens…” […]

Verhaal nr. 2:

[…] Vier etnische Tataarse vrouwen forenzen wekelijks van hun dorp naar Syzran om wat geld te verdienen. Ze verdienen met z'n vieren op zijn hoogst duizend roebel (ruim 22 euro) met schoonmaakwerk in openbare gebouwen en op andere plekken. In hun dorp is helemaal geen werk. “Er is werk, maar het betaalt niet.” Soms hebben ze niet eens genoeg geld om brood te kopen. Dus kopen ze bloem en bakken ze hun eigen brood. Om geld te besparen. Ze hebben hun eigen aardappelen. En komkommers, en kool. Maar ze hebben geen geld. “Het is mogelijk om te overleven, maar het is erg moeilijk. Het is gemakkelijker om te sterven…” […]

Verhaal nr. 3:

[…] Een man, 55 jaar of iets ouder. Zijn kinderen hebben hem zijn huis uit gegooid. Gewoon: “Donder op… Soms slaap ik bij kennissen en soms op het treinstation. Doe wat losse klusjes hier en daar…” Beschouwt zichzelf niet als zwerver, want “er zijn geen zwervers in een klein stadje. Mensen helpen wel.” Hij heeft koude thee in een plastic fles. Brood en stukjes vlees in een soort doekje gewikkeld. Hij at één stukje vlees met brood. Spoelde het weg met thee en viel meteen daarna in slaap op het stationsbankje. Hij liet gewoon zijn hoofd zakken en viel in slaap. […]

Klimov eindigt zijn bericht met een emotionele opmerking. Hij schrijft dat het “vreselijk is om dat allemaal te zien,” en dat er geen tekort is aan dergelijke verhalen in het “verzorgd ogende Rusland van Poetin”:

[…] Je kunt daar een paar uur langer blijven en een stuk schrijven. Zonder commentaar. Gewoon door te luisteren en dingen op te schrijven die mensen tegen elkaar zeggen. Zo simpel is dat. Iedere journalist kan dat. En daar hoef je verdomme geen intellectueel wonder voor te zijn. […]