Iran: Mythe en realiteit van Twitter

In de verslaggeving van de Iraanse protesten van de afgelopen weken door de internationale media is de ‘Twitter power’ uitvoerig geprezen als een instrument waarmee protesten kunnen worden georganiseerd en erover kan worden bericht, maar het vertrouwen dat men in Twitter stelt, kan zowel positieve als negatieve gevolgen hebben in deze crisis. We kijken naar een aantal daarvan om de werkelijke mate van impact beter te duiden.

Er is geen twijfel dat burgers die protesteerden tegen de resultaten van de presidentsverkiezingen in juni efficiënt gebruik hebben gemaakt [en] van Twitter, Facebook, YouTube en blogs voor het ‘vereeuwigen’ van hun beweging en het uitzenden van scènes van geweld door veiligheidstroepen, maar het centrale punt van deze beweging wordt gevormd door de mensen en niet door technologie.

Met journalisten die verhinderd worden hun werk te doen en een wereldwijd publiek dat dorstig is naar informatie uit Iran, vormden de burgermedia vaak een belangrijke bron van informatie. Helaas was de werkelijke identiteit en betrouwbaarheid van Twitter-gebruikers niet altijd bekend, en we zagen momenten waarop de grens tussen feiten en fictie erg dun werd – waarschijnlijk net als bij de presidentsverkiezingen zelf.

1-Communicatietool voor hervormingsleiders

Na de verkiezingen van 12 juni werden verschillende websites van hervormingsgezinden gefilterd. Veiligheidsdiensten verstevigden de controle op kranten, hervormingsgezinde personen werden gevangen gezet, en wie nog in vrijheid was, kreeg geen toegang tot nationale televisie of radio. Het internet is nog altijd het nagenoeg enige venster waardoor zij kunnen communiceren met het publiek. De Facebook-pagina [en, fa] van Mir Hussein Mousavi's campagne heeft meer dan 100.000 aanhangers. Op Twitter [en, fa] heeft zijn campagne zo'n 30.000 volgers. Ghloamhussein Karbaschi [fa], een vooraanstaand adviseur van Mehdi Karroubi [en], een andere reformistische kandidaat in de verkiezingen, informeert via Twitter zijn 5000 volgers over de gebeurtenissen. Twitter, Facebook en reformistische websites zoals Ghlamnews [fa] helpen bij het communiceren van de beslissingen van hervormingsgezinde leiders en bij het doorgeven van de boodschap.

2-De kloof dichten tussen Iran en de wereld

Iraanse tweets bereikten duizenden over de hele wereld en het lijkt erop dat mensen zich betrokken voelen door te volgen en te retweeten. Het meest gezochte onderwerp [en] op Twitter was dagen achtereen #iranelection (de “hashtag” voor discussies over Iran) en de wereldwijde mediakanalen vertrouwen eveneens op informatie en beelden die worden verspreid via Twitter. Volgens Bloggasm, worden tweets afkomstig uit Iran gemiddeld 57,8 keer ge-retweet [en].

3-Twitter organiseert geen demonstraties

Hervormingsleiders en hun aanhangers beslissen over het organiseren van protesten en ze communiceren dat langs diverse wegen. We hebben geen bewijs dat mensen naar elkaar getweet hebben om een demonstratie te organiseren. Zoals Evgeny Mozrov, een stafmedewerker van het Open Society Institute in New York tegen de Washington Post zei [en]:

“[Twitter] is zeer nuttig geweest om informatie het land uit te krijgen. Maar of het nuttig was voor het organiseren van protesten — iets wat de meeste media op dit moment beweren — is helemaal niet zeker, want als openbaar platform is Twitter niet bijzonder nuttig voor het plannen van een revolutie (de autoriteiten kunnen die berichten ook lezen!).”

4-Tweets kunnen verkeerde informatie bieden

Onlangs tweette [en] iemand dat 700.000 mensen zich hadden verzameld bij de Ghoba moskee in Teheran. Verscheidene mensen re-tweetten dat en plaatsten het nieuws zelfs op hun blog [en]. Ondertussen schatten [en] de traditionele internationale media het aantal demonstranten op 3000 tot 5000 mensen. Wat zou er gebeurd zijn met die andere 699.5000 mensen?

De nieuwe website Twitter Journalism [en] van de oprichter van Breaking Tweets [en], Craig Kanalley, legt het zo uit:

“Het is duidelijk dat men informatie wil uit Iran, en men wil het meteen. Dan is het niet zo moeilijk voor iemand om op ‘RT’ te klikken en informatie door te sturen waarvan ze denken dat het een ‘scoop’ kan zijn. Maar waar is de poortwachter?
De poortwachter is degene die retweet, die de tweet bekijkt en binnen enkele seconden beslist over de waarde ervan. Iedereen die een retweet bekijkt, moet dit in gedachten houden en elke tweet zorgvuldig behandelen totdat het bericht bevestigd is.”

5-Tweeten is het recyclen van nieuws en tips

De meeste mensen tweeten wat ze op websites lezen en hebben ook wel eens nuttige tips en informatie [en] gedeeld om Iraniërs te helpen bij het omzeilen van internetfilters en censuur. Met andere woorden: tweeten helpt bij het creëren van een informatienetwerk.

6-De zender niet begrijpen

Soms zijn er ‘zenders’, zoals Iraniërs in het Westen, die informatie ontvangen van een bron over een demonstratie en deze tweeten zonder de feiten te controleren, of zonder referenties te noemen. Ontvangers – met name als ze geen Iraniër zijn – kunnen denken dat die man in Teheran zit en tweet vanaf de frontlinie.

7-Activisme en bedoelingen

De meeste Iraniërs die tweeten, zijn activisten die de protestbeweging steunen en een doel aanhangen. Hun informatie moet dubbel worden gecontroleerd en niet worden beoordeeld op een eerste indruk of als waarneming van een ooggetuige.

Met al deze punten in gedachten, is het duidelijk dat Twitter zowel een bron is van goede als van verkeerde informatie. Het zijn de mensen achter de schermen die ertoe doen, net zo goed als de mensen die berichten over wat zij zeggen.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.