Libië: Vrouwen, schrijfsters en kunstenaressen

De varkensgriep heeft de Libische blogosfeer blijkbaar nog niet bereikt, maar ik weet zeker dat de status van vrouwen een goed onderwerp is om het ijs te breken.

Highlander, die over Arabische/Libische schrijvers en bloggers schrijft, heeft verschillende Libische blogs bekeken en vindt dat de blogosfeer voor schrijvers het beste als oefenomgeving kan worden gebruikt. Het is niet nodig om iedereen op de hoogte te houden, om problemen met de mannelijke helft te voorkomen.

“Ik geloof niet dat Libische mannen ertegen zijn dat hun zusters, vrouwen, echtgenotes en zo schrijven, maar meer vanuit sociale druk en de 3ayb [schande, eerverlies] – wat je niet ziet, bestaat niet, zeg maar… of vanuit de angst dat de dierbare vrouwen misschien worden herkend en hun ideeën verkeerd worden opgevat en, God verhoede, hun reputatie wordt beschadigd, omdat Libische kerels hen lastigvallen op hun website/blog.” [bron [en] ]

Een aspect dat vaak wordt vergeten is dat buiten Libië wonen geen garantie is dat je anders, of juist hetzelfde wordt behandeld. Kijk maar wat er gebeurde tijdens hetzelfde evenement in Londen en in Washington DC. Anglo Libyan, die in Londen aanwezig was, is zo gefrustreerd dat hij mannen vraagt om vrouwen te respecteren:

“Toen ik het hotel binnenliep, zag ik dat de meeste genodigden buiten de zaal stonden waar de film zou worden vertoond omdat de deuren nog dicht waren. Ik zag maar weinig vrouwen, zij stonden bij hun partners. Ongeveer 20 minuten later zag ik hoe een medewerker een van de deuren van de zaal een stukje open deed en ineens rende vanuit het niets een groepje van zo'n 15 of 20 Libische dames langs ons, recht de zaal in. Het gebeurde in een flits en toen deed de medewerker de deur dicht. De dames hadden zich blijkbaar ergens verstopt totdat iemand de organisatoren vroeg om de deur voor hen te openen, zodat ze onzichtbaar waren voor de nieuwsgierige blikken van Libische mannen!!!! Toen de deuren van de zaal voor de rest van ons werden geopend, was het eerste wat me opviel dat alle dames allemaal bij elkaar zaten, in een apart gedeelte helemaal achterin de zaal. Ik keek meteen naar de paar dames die ik in het begin bij hun partners had zien staan. Ze waren allemaal onzeker en in de war. Ik weet zeker dat ze bij hun familie wilden zitten, maar uiteindelijk gingen ze achterin bij de andere dames zitten. Ze zagen er niet echt blij uit.” [bron [en] ]

Op On the edge stond een zeer controversieel artikel over buitenlandse vrouwen die met Libiërs trouwen en over hoe sommigen van hen helaas zijn behandeld. Ze schrijft:

”Ik lees voortdurend Libische weblogs waarin wordt geschreven over hoe MAKKELIJK mijn leven is als buitenlandse getrouwd met een Libiër hier in Libië. […] Wat ik in ieder geval zeker weet is… dat ons leven behoorlijk zwaar is. Echt zwaar, zwaarder dan je je soms kunt voorstellen. Wij hebben niet, zoals Libische vrouwen, onze moeders en vaders in de buurt om ons te beschermen als onze echtgenoot en/of zijn familie besluit om ons te mishandelen. We hebben ook geen veilige schuilplaats om naar te vluchten als het misgaat. Geen enkele plek of persoon waar we heen kunnen gaan, om naar ons en onze problemen te luisteren. Geen helpende hand die uit liefde naar ons wordt uitgestoken, zoals Libische vrouwen hebben. Nee, we zetten gewoon de tanden op elkaar. We houden vol. We lopen niet weg. We vechten uit alle macht voor onszelf en voor onze kinderen, op alle manieren waarop we onszelf kunnen verdedigen.
We doen dit uit liefde. Liefde ja, liefde. We houden van onze echtgenoot, zelfs als we hem het liefst de nek omdraaien. We houden van onze kinderen, zelfs als ze geen respect voor ons hebben of zich voor ons schamen omdat we niet Libisch zijn, omdat we anders zijn. Ja, dat overkomt sommigen van ons. Liefde voor ons geadopteerde thuis, Libië en al zijn gekke, vreemde, mooie, wonderlijke mensen, plaatsen en dingen.”

Het hoeft geen betoog dat dit onderwerp tot zulke verhitte discussies leidde dat er een nieuw artikel volgde [en].

Daar staat tegenover, nu we het toch over Libische schrijvers hebben, dat Ghazi van Imtidad ons voortdurend verbaast met vertalingen van korte verhalen van Libische schrijvers en schrijfsters. Ghazi heeft zelf verhalen gepubliceerd en ik denk dat hij een goede toekomst tegemoet gaat. Zijn nieuwste vertaling is While drinking tea van Omar Kikli [en], waarvan ik rillingen over mijn rug kreeg.

Shahrazad, die altijd met interessante Libische onderwerpen komt, heeft een aantal foto's geplaatst van schilderijen van een aankomende Libische kunstenares [en].

”Hier zijn een paar foto's van schilderijen die mijn zus bij een vriendin thuis heeft genomen. De schilderes begint nog maar net en heeft nog geen tentoonstelling gehad. Dus heb ik tegen haar gezegd dat ik haar schilderijen op mijn weblog zou zetten om te zien hoe erop wordt gereageerd.”

Persoonlijk zou ik een van de schilderijen kopen als ze een vernissage kan regelen.

Ten slotte de ervaringen van Lostdubliner als Ierse vrouwelijke immigrant in Libië. Ze is hier nu ongeveer twee maanden.

“Gewapend met mijn camera verlaat ik mijn hotelkamer in de hoop iets van de plaatselijke cultuur te kunnen vastleggen – maar dit fantastische idee wordt al snel achterhaald door de teleurstellende werkelijkheid. Bijna elke auto met mannen erin die langskomt, toetert en stopt! Ik krijg talloze aanbiedingen voor een lift, telefoonnummers en vriendschap! Zenuwachtig en gefrustreerd keer ik halverwege de straat snel om en ga meteen terug naar het hotel. […] Terug in het hotel is het personeel ontzettend vriendelijk en gastvrij, iedereen kent mijn naam of noemt me “zuster”. Over het algemeen komen Libiërs veel warmer over dan de mensen in het westen – ze stralen een sterk gevoel van goedheid en vriendelijkheid uit en dat is erg verfrissend!” [bron [en] ]

Dit bewijst dat sommige Libische kerels echte losers zijn en dat anderen aardige heren zijn.

Vrouwen worden in de Libische maatschappij bemind, gerespecteerd en verzorgd als moeders, zusters, tantes, dochters en echtgenotes. De overheid garandeert vrijheid en gelijkheid tussen mannen en vrouwen, maar stuit nog steeds op culturele normen en tradities, en daarmee bedoel ik dan niet religie. Dit artikel gaat niet over feminisme, het zijn slechts waarnemingen van de afwijkingen die onze maatschappij teisteren en een overweging over hoe ermee om te gaan.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.