Antarctica: Meer weblogs van de koudste plek op aarde
Opmerking van de redactie: Dit is deel 2 van een tweedelige serie over weblogs uit of over Antarctica geschreven door Latijns-Amerikaanse bloggers
Het ijskoude Antarctica is wel de laatste plaats op aarde waar je bloggers zou verwachten. Maar een handjevol Latijns-Amerikanen leek het interessant om hun reis- of werkervaringen op dit verlaten continent uit te wisselen. Sommigen schrijven direct vanaf Antarctica en plaatsen foto's en video's zodat lezers een idee krijgen hoe het is om zo ver van huis te zijn; anderen schrijven pas als ze terug zijn op het Zuid-Amerikaanse continent in hun persoonlijke weblog of in groepsblogs.
Het eerste deel van deze serie geeft een overzicht van de andere landen die aanwezig zijn in Antarctica.
Vanuit Argentinië wordt in het weblog Antarctic Open Expedition afgeteld tot het moment dat de nieuwe expeditie [es] afreist naar het koude continent. Juan Kestelboim schrijft over zijn dag van vertrek [es]:
hoy es quizás el día más importante de mi vida. Hace tres noches que no duermo, son las 3.45 de la mañana y en 45 minutos estaré en la puerta de la Dirección Nacional del Antártico para subir a un autobús con rumbo al aeropuerto militar de El Palomar. Allí me encontraré con Mariano Rabinstein, mi amigo de toda la vida con el que planeamos esto hace 12 meses.
Si todo sale bien, subiremos a un avión Hércules que en seis horas lllegará a Ushuaia. De la pista de aterrizaje, algún vehículo nos trasladará al ARA Canal de Beagle, un barco de carga de 120 metros de eslora y 17 de manga preparado para abastecer las bases antárticas argentinas. Pasaremos dos días entre olas de 10 metros y pastillas para el mareo antes de ver los primeros témpanos y a las personas que viven junto a ellos.
Vandaag is misschien wel de belangrijkste dag van mijn leven. Ik heb drie nachten niet geslapen, het is kwart voor vier ‘s ochtends en over 45 minuten sta ik bij de voordeur van het National Antarctic Office om op de bus te stappen naar het militaire vliegveld El Palomar. Daar ontmoet ik Mariano Rabinstein, mijn beste vriend sinds mijn jeugd met wie ik dit de afgelopen twaalf maanden heb gepland.
Als alles goed gaat, gaan we aan boord van een Hercules-vliegtuig dat ons in zes uur naar Ushuaia brengt. Vanaf de landingsbaan brengt een voertuig ons naar de ARA Beagle Channel, een vrachtschip van 120 meter lang en 17 meter breed dat de Argentijnse Antarctische basissen bevoorraadt. Na twee dagen op golven van tien meter hoog, met pillen tegen zeeziekte, zullen we de eerste ijsschotsen zien en de mensen die daar wonen.
De Argentijnse blogger Blinx schrijft direct vanaf de wetenschappelijke basis San Martín [es] en de site heeft ook een live webcam. Hij heeft deze time-lapse video gemaakt:
Time-lapse november-december, gemaakt door blinx op Vimeo.
Het weblog Antarjub – Base Jubany – Antártida [es] van Richard Javier Ortíz bevat veel leerzame artikelen, zoals een artikel waarin het klimaat wordt beschreven [es]:
El Clima tiene varias características, es húmedo por la cercanía con el mar, ya que es una isla y la Base está sobre la costa.También es muy ventoso, las precipitaciones son escasas en forma de llovizna, pero abundantes en nevada sobre todo en epoca invernal. No se producen tormentas eléctricas, ya que no llegan las corrientes cálidas hasta esta latitud. Si existe la llamada ventizca que son fuertes ráfagas de viento con precipitación de nieve, dando como resultado la visibilidad casi nula en reiteradas oportunidades y hasta serias dificultades para deambular. La temperatura en el verano, suele estar en el rango de -10 a +7 con registros mínimo de -17 y máximo 10 en ocaciones. En Invierno la mínima puede llegar holgadamente a los -30 y la máxima apenas llega a una cifra (+7). En cuanto al viento, es muy común en esta zona, al punto de considerar un buen día cuando sólo hay 20 o 30 Km/h pudiendo llegar sobre todo en invierno a los 170 Km/h, velocidad ésta que dificulta mucho caminar, y si a esto le sumamos la inestabilidad debido al hielo del suelo, resulta peligroso andar a la intemperie.
Het klimaat heeft verschillende kenmerken: het is vochtig vanwege de nabijheid van de oceaan, want het is een eiland en de Basis ligt aan de kust. Het is ook erg winderig, er is weinig neerslag in de vorm van motregen, maar er is veel sneeuw, vooral in de winter. Onweer komt er niet voor, omdat warme stromingen deze breedtegraad niet bereiken. Wel is er de zogenaamde “ventizca”, krachtige windstoten met sneeuw, waardoor het zicht bijna nul is en het moeilijk is om rond te lopen. De zomertemperatuur kan variëren van -10 tot +7 graden Celcius, met een minimumtemperatuur van -17 en soms oplopend tot 10 graden. In de winter kan de minimumtemperatuur -30 zijn en het wordt nauwelijks warmer dan +7 graden Celcius. Wind is heel gewoon in dit gebied en op een goede dag is de windsnelheid 20 of 30 kilometer per uur, maar in de winter kan dit oplopen tot 170 kilometer per uur, waardoor het lopen moeilijk is. Daarbij is het ijs op de grond instabiel, dus buiten rondlopen is erg gevaarlijk.
In sommige weblogs staan ook interessante foto's zoals in Fresco pa’ chomba! [es] en Lince Bajo Cero [es]. Een andere Argentijnse blogger genaamd Martín schrijft in El Grillo Loco Desde La Base Antártica [es], waarin hij de rol van de Argentijnse poolhonden [es] beschrijft:
Traidos por el General Pujato (fundador de la base) en 1950, originarios de Alaska y Canada. Han sido imprescindibles para las penetraciones polares del Ejercito Argentino. Cada año se fueron multiplicando y cruzando, hasta conformar una raza robusta y resistente de mayor porte y peso que sus padres originales. Simpáticos y dóciles, amigos incondicionales de los hombres, eran sumamente agresivos entre si, llegando a consumar peleas a muerte. Con increíble sensibilidad e instinto para detectar grietas, poseían capacidad para alertar infaliblemente situaciones de peligro. transportar trineos de carga incansablemente y encontrar caminos con rastros imperceptibles. La protección del medio ambiente antártico determino su triste ausencia hace poco mas de una década. Viejos antárticos atesoran el recuerdo de imágenes y emociones que solo pudieron ser, gracias al fiel servicio de los PERROS POLARES ARGENTINOS.
Ze kwamen oorspronkelijk uit Alaska en Canada en werden in 1950 meegenomen door generaal Pujato (de oprichter van de basis). Ze waren onmisbaar voor de poolexpedities van het Argentijnse leger. Elk jaar paarden ze en kwamen er meer, totdat het een robuuste en resistente soort was, groter en zwaarder dan hun oorspronkelijke ouders. Ze waren vriendelijk en meegaand, onvoorwaardelijke vrienden van de mens, maar onderling waren ze agressief en bevochten ze elkaar zelfs tot de dood. Dankzij hun ongelooflijke gevoeligheid en instinct voor het opsporen van kloven beschikten ze over het vermogen om feilloos voor gevaarlijke situaties te waarschuwen, onvermoeibaar sleden met vracht te trekken en paden te vinden met onzichtbare sporen. Door de bescherming van het Antarctische milieu zijn ze al meer dan tien jaar niet meer hier. Antarctische veteranen verzamelen de herinneringen van beelden en emoties die alleen de trouwe dienst van de ARGENTIJNSE POOLHONDEN kan oproepen.
Hoewel het aantal inwoners van Antarctica officieel 1 bedraagt, zijn er nog steeds veel inwoners die er maandenlang verblijven en deze weblogs helpen om een beeld te geven van het leven op een wetenschappelijke basis.
Deel 1 over bloggers in Antarctica is hier te lezen.
